Petra Branderhorst

Petra Branderhorst is één van de oprichters van De Zwaan Uitvaarten, en sinds een paar jaar ‘met pensioen’.

Hoe kijkt Petra terug op haar jaren als uitvaartbegeleider?

“Het vak van uitvaartvrouw vind ik net zo speciaal als dat van vroedvrouw. Zouden ze beiden het oudste vak van de wereld zijn? Toen ik uitvaarten ging verzorgen en een eigen onderneming (De Zwaan Uitvaarten) mede-oprichtte, voelde het voor mij alsof ik in een lange traditie kwam te staan. Tijdelijkheid en eeuwigheid liggen bij overlijden zo dicht bij elkaar. Hoe bijzonder is het om daar heel dichtbij te komen… en dan ook nog een taak te hebben die verdriet een beetje verlicht.

Als ik terugkijk op bijna 20 jaar uitvaartvakvrouw zijn dan is mijn eerste gedachte: elke keer was het weer alsof het voor het eerst was. Dat was misschien wel mijn talent: dat ik iedere keer weer blanco en onbevangen bij een onbekende familie binnenstapte en de sfeer proefde met al mijn intuïtieve zintuigen op scherp.

Ik heb ook genoten van de creatieve ruimte die een eigen bedrijf biedt. Rouwrituelen verzinnen zoals Ritme van de Rouw en daarbij samenwerken met een groep inspirerende creatievelingen. Een rouwcafe Café TrösT opzetten met muzikanten en dichters die rouwgevoelens zo precies weten te treffen dat het verbindt en verlicht. Een spel verzinnen als workshop Mijn Laatste Reis waarna je als deelnemer wijzer en lichter weer naar huis gaat. En columns schrijven in Zwanenzang over onze ervaringen in het vak, maar dan vanuit een breder gezichtspunt beschreven.

Wat een bevredigend gevoel om in alle opzichten uitgedaagd te zijn het beste van mezelf te ontwikkelen en in een vorm om te zetten.

Wat ik echt mis nu ik ben gestopt en ‘met pensioen’ ben, is het bijzondere contact met mensen met een verlies door de dood. Zo dicht bij de dood te mogen zijn. Dat taboe bijna aan te kunnen raken en tegelijkertijd helemaal af te stemmen op wat er nodig is. Dat leven in die veeleisende paradox, dat mis ik wel.”

Petra Branderhorst, februari 2021